Kadhimi – impotent czy wilk w owczej skórze?

W Iraku trwają właśnie gorące debaty nad składem przyszłego rządu, na którego czele ma stanąć Mustafa Kadhimi – oczywiście pod warunkiem, że otrzyma wotum zaufania od parlamentu.

Kadhimi, jako człowiek z zewnątrz (niedysponujący własnym zapleczem politycznym), gra o uzyskanie szerokiego poparcia ze strony irackich partii politycznych. Dlatego też od samego początku do rozmów na temat nowego rządu zaprosił zarówno szyitów, sunnitów jak i Kurdów.

Z nieoficjalnych informacji jakie wyciekają, wygląda na to że zrezygnowano z tworzenia technokratycznego rządu, i teki ministerialne zostaną podzielone między poszczególnymi partiami – przy czym kandydaci mają być ekspertami w swoich dziedzinach (przynajmniej w teorii). Podejrzewam, że jest to pokłosie „sporu”, do którego doszło na tle składu rządu między Fatahem a Sadrem. Fatah chciał podziału zgodnie z dotychczasowymi zasadami, a Sadr naciskał na rząd technokratyczny (tak jak to robił w przypadku Allawiego i Zurfiego). Ostatecznie jednak Sadr ustąpił i zgodził się na podział minister pomiędzy poszczególne partie – ze wspomnianym zastrzeżeniem, że na ministrów powinni wybrani zostać „fachowcy”.

Tymczasem, poza granicami Iraku, rząd Kadhimiego już teraz został ciepło przyjęty w Waszyngtonie i Teheranie. Pompeo, który zna Kadhimiego, stwierdził że bardzo cieszy go, że irackie partie przełamały dotychczasowy impas i w końcu nominowały na premiera osobę, która cieszy się zaufaniem wszystkich stronnictw. W podobnym tonie o Kadhimim wypowiadają się irańskie gazety i decydenci w Teheranie. Przy czym tutaj należałoby się zastanowić czy Iran faktycznie powinien się cieszyć? Z pewnością pozbycie się Zurfiego było sukcesem, na który Iran mocno liczył – wysyłając do Iraku Ismaila Ghaniego (szef IRGC) oraz Alego Shamkaniego (doradca Chameneiego). Szybko jednak może się okazać, że odsunięcie Zurfiego było tylko połowicznym sukcesem, który utorował drogę do władzy dużo groźniejszemu przeciwnikowi – Kadhimiemu.

Jeśli rząd Kadhimiego otrzyma wotum zaufania od parlamentu, to przyjdzie mu rządzić w bardzo ciężkich czasach. Wśród młodych Irakijczyków rośnie opór przeciwko dotychczasowemu układowi społeczno-politycznemu. Na świecie szaleje pandemia koronawirusa, która odbija się na stanie światowej gospodarki, zmniejszając popyt na surowce energetyczne – tym samym obniżając cenę ropy i pchając Irak w kierunku głębokiego kryzysu gospodarczego. Dodatkowo stale rośnie napięcie między Waszyngtonem a Teheranem, a Irak jest na najlepszej drodze do zostania placem boju między tymi dwoma graczami.

Dalsza część tego tekstu dostępna jest tylko dla Patronów. Dołącz do Patronów Bloga i zyskaj dostęp do cotygodniowych przeglądów prasy.